سوارکاری ورزش، هنر و روش هایی است که به سوار شدن و هدایت کردن اسب مربوط می شود. ویژگی این ورزش این است که انسان و اسب را متحد می سازد، بنابرین موفقیت اسب و سوارکار به ارتباط و اعتماد و احترامی که آن دو برای یک دیگر قائل اند، بستگی دارد .
سوارکاری ورزشی است که به عنوان یکی از کهن ترین ورزش ها شناخته شده است که در چند دهه ی اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته است که با این وجود سابقه ای طولانی دارد و می توان آن را از قدیمی ترین ورزش ها به حساب آورد . سوارکاری یکی از پرهزینه ترین ورزش هاست اما با این وجود امروزه توجه ویژه ای به آن شده و طرفداران زیادی دارد.این ورزش امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و به منظور گذراندن اوقات فراقت مورد توجه قرار گرفته ، و با این که نسبت به بسیاری از ورزش ها دارای هزینه بیشتری می باشد ، هر سال تعداد بیشتری طرفدار به سوی خودجذب می نماید سوارکاری از جمله ورزش هایی است که در دین اسلام نیز به یادگیری آن سفارش شده است. پیامبر اکرم (ص) فرموده اند که به فرزندان خود سوارکاری – شنا و تیراندازی یاد بدهید. دراین مقاله مطالب مختصری دررابطه با تاریخچه سوارکاری در اختیار علاقمندان به این موضوع قرار داده خواهد شد.
سوارکاری ورزشی بسیار قدیمی است که از دیرباز به منظور جنگیدن یا پیام رسانی به افراد آموزش داده می شود. البته تاریخ رام کردن اسب هنوز به درستی شناخته نشده است. باستان شناسان با توجه به قدیمی ترین آثار بر جای مانده از پیشینیان در رابطه با رام کردن اسبها، معتقدند که اولین اسب های اهلی به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد بر می گردند.مهار و تربیت کردن اسب ها در زندگی مردم اوراسیا تحول و تأثیرات فراوانی به دنبال داشت.
در حالی که در گذشته طی کردن مسافت های طولانی غیر ممکن به نظر می رسید، انسان توانست به کشف سر زمین های جدید و کشور گشایی بپردازد. کم کم وسایلی برای هدایت و تسلط بیشتر بر اسب مانند زین و رکاب (که از اختراعات چینی ها می باشند) ساخته شدند و در اختیار سوارکاران گرفتند. تربیت و پرورش اسب نیز، به خصوص در خاور میانه اهمیت بسیاری یافت وصحرا نشینان این مناطق به پرورش و نگاه داری اسب های اصیل عربی پرداختند سوارکاری تا اواخر قرن پانزدهم میلادی، بیشتر در جنگ ها معمول بود. البته در بعضی از کشور ها مانند ایران باستان، به عنوان ورزش و سرگرمی نیز مورد توجه قرار می گرفت (مانند بازی چوگان)، ولی جنبه ی هنری آن از اواخر قرن پانزدهم میلادی به بعد اهمیت یافت. بلاُخره در اواخر قرن نوزدهم میلادی، با پیشرفت صنعت و جایگزین کردن اسب ها توسط ماشین آلات، سوارکاری جنبه ی ورزشی و سرگرمی که امروزه مشاهده می شود را به خود گرفت.
سوارکاری تا اواخر قرن ۱۵ میلادی بیشتر برای شرکت در جنگ ها بود.درهمین زمان در ایران باستان سوارکاری به عنوان یک ورزش سرگرم کننده مورد توجه قرار گرفت.
ایران نیز جز کشورهایی است که از هزاران سال پیش اسبهای زیادی را پرورش داده است و امروزه نیز بیش از پیش به اسب و سوارکاری اهمیت میدهد.
امروزه به علت اختراع ماشین آلات حمل ونقل ،ازاسب بیشتر به عنوان سرگرمی و شرکت در مسابقات استفاده میشود ،به گونه ای که سوارکاری به عنوان هیجان انگیز ترین ورزش ها شناخته شده وانسان ارتباط بخصوصی با اسب برقرار کرده است .
سوارکاری نیازمند یادگیری اصول و قوائدی است که بدون فراگیری آنها اسب سواری بسیار دشوارخواهد بود.
قبل از اینکه سوار بر اسب شویم باید با اسب ارتباط برقرار کنیم.درواقع اولین مرحله و مهمترین مرحله سوارکاری این است که بدانیم چگونه با اسب ارتباط برقرار کنیم و از تمام حرکات و عکس العمل های این حیوان متوجه منظور او شویم.
از دیگر موارد قبل از سوارکاری آماده سازی اسب است .تیمار کردن و زین و برگ کردن اسب از جمله مواردی است که در مرحله آماده سازی اسب باید انجام گیرد.
تیمار کردن اسب
به برس زدن و شانه کردن بدن و یال اسب و تمیز کردن بدن،پاها و سم او از آلودگی ها و گل و لای تیمارکردن گفته میشود.
زین کردن اسب
به قرار دادن زین در محل مناسب بر پشت اسب زین گذاری گفته میشود.لازم به ذکر است که زیر زین باید یک تشک یا پارچه ای قرار داده شود تا زین به بدن اسب آسیبی وارد نکند.
سوارکاری ورزشی است که نیاز به آموزش و تمرین دارد.بهترین کار برای یادگیری اسب سواری این است که از یک مرکز سوارکاری کمک بگیرید تا بتوانید سوارکاری را بطور دقیق و با تمام جزئیات مورد نیاز فرا بگیرید. درواقع بدون یک مربی خوب ،سوارکار خوبی نخواهید شد.
