اسب های اولیه موجودات جنگلی کوچکی، در سایز یک گربه ی خانگی یا سگ کوچک، بودند. آن ها پاهای عقبی فنر مانند و (معمولا) چهار انگشت در دست های جلو و سه انگشت در پاهای عقب داشتند. در طول میلیون ها سال، با افزایش قدرت و توانایی در اسب ها، آن انگشت ها کم کم محو شدند، در حالیکه یک انگشت وسطی باقی ماند سم.
امروزه، فقط اسب های تک سمی باقی مانده اند. این سوال که چطور سم اسب تکامل پیدا کرد احتمالا از زمانی که اولین فسیل از یک اسب سه انگشتی پیدا شد، دانشمندان را به چالش کشید.
اکثرا بر این نظر توافق دارند که سم یک سازگاری با محیط است که توسط بخشیدن سرعت بالاتر به اسب ها برای فرار از شکارچی شانس بقا را افزایش داده است. منطقی است که حیوانات غیر تهاجمی و گیاه خوار شکاری ایده آل هستند.
اما یک مطالعه ی اخیر که در "مرزهای زیست شناسی و تکامل " به چاپ رسید پیشنهادی برای تغییر این فرضیه داد. پس از بررسی طولانی مدت و چالش برانگیز اسناد فسیل و تحقیقات قبلی، نویسندگان این مقاله اظهار کردند که اگرچه اسب ها قادر به سرعت گرفتن هنگام نیاز هستند، اما فیزیولوژی آن ها داستان متفاوتی می گوید: وضعیت اسب ها بیشتر مناسب یورتمه نه در گریز بلکه در جستجوی غذا می باشد.با مجموعه سوارکاری ماهان همراه باشید تا به بررسی بیشتر این موضوع بپردازیم.
در حالیکه بیشتر مطالعات قبلی مستقیما روی سم تمرکز کرده اند، این مطالعه با نگاهی بر کل پای اسب دیدگاه وسیع تری به کار گرفته است. با وجود اینکه ساختار پای اسب سه انگشتی مشابه با اسب سم دار بود، در واقع این اسب سم دار بود که از نظر مکانیکی یک پای بهینه داشت.
داخل پای اسب سم دار یک مجموعه ی ظریف از رباط ها، تاندون ها و استخوان ها قرار دارد که هماهنگ کار می کنند تا هنگامی که اسب به جلو رانده می شود انرژی الاستیکی را که ذخیره و آزاد می شود ایجاد کنند. "پای فنری" یک نامگذاری بجا و صحیح است، نیرویی که بدون زحمت در پای اسب به کار می رود منبع اصلی قدرت باور نکردنی اوست.
مفصل بخلوق، زمانی که اسب حرکت می کند همچنان که توسط نیرو به سمت پایین میچرخد، هنگام آزاد شدن مانند یک نوار لاستیکی یا یک فنر عمل می کند. بخلوق به طور باور نکردنی انعطاف پذیر است و می تواند ۹۰ درجه از حالت عمود به سمت پایین کشیده شود. محققان می گویند این ساختار، کلید اصلی بقای اسب است. نه تنها به اسب قدرت زیادی داده است، بلکه بی نهایت کارآمد است زیرا حرکت سریع برگشت، مانند تیر و کمان، یک حرکت غیر فعال است که به ذخایر متابولیکی کمتری از انرژی نیاز دارد.
نویسندگان این مقاله تاکید می کنند که اگرچه انرژی از این طریق در تمام گام برداری ها ذخیره می شود، اما در یورتمه است که اسب بیشترین بازدهی را دارد این موضوع به تقویت فرضیه ی آن ها انجامید که اسب ها مجهز شده-اند تا اغلب اوقاتشان را در مسافت های طولانی برای جستجوی زمین های چراگاه یورتمه بروند.
به علاوه، آناتومی کمر اسب این نتایج را تایید می کند. تا دوره ی کنونی، اسب برای داشتن کمری کوتاه تر، سفت تر با انعطاف پذیری کمتر تکامل یافته است. همچنین انعطاف پذیری کمر، انرژی الاستیکی را فراهم می کند و برای زمانی که اسب ها در سرعت بالا می دوند نیاز است، زیرا انتهای کمر اسب به پایین خم می شود تا گام های بلند برداشته شود.
اما یک کمر با انعطاف پذیری کمتر، هنگامی که با پاهای فنر مانند ترکیب می شود، مانع از حرکت عمودی تر که هنگام یورتمه ی اسب دیده می شود نخواهد شد. محققان این موضوع را با این واقعیت اثبات می کنند که اسب ها در حیات وحش به طور طبیعی در طول چمنزار یورتمه می روند، سوارکاران استقامت اغلب از یورتمه استفاده می کنند و حتی سواره نظام ایالت متحده ی آمریکا یورتمه را به عنوان فرم حرکت پربازده ترجیح می دهد.
قانع کننده است که یک پا با مصرف انرژی بهینه و کمری محکم تر، استقامت مورد نیاز اسب را برای جستجوی غذا فراهم می کند. اما آنچه برای محققان مبهم است این است که اسب های سه انگشتی هم پای فنری داشتند اگرچه کمتر تکامل یافته بود، این سوال باقی ماند که چرا نهایتا اسب سم دار تنها بازمانده بود در صورتیکه اسب سه انگشتی منقرض شد؟
محققان در ادامه به بررسی اقلیم پرداختند. اسب تک انگشتی ابتدا در شمال آمریکا حدود ۱۵ میلیون سال پیش در اواخر عصر میوسن پیدا شد. در آن دوره آب و هوایی گرم و مرطوب وجود داشت که در آن اسب های سه انگشتی و سم دار هر دو در کنار هم تکثیر یافتند و زندگی کردند.
زمین در ابتدا جنگلی بود که منابع غذایی کافی و فراوانی برای گونه های مختلف اسب فراهم می کرد. گمان می-شود اسب های سه انگشتی، با انگشتان اضافه ی خود که تعادل و قدرت مانور بهتری برایشان فراهم می کرد، در راه رفتن در بستر گل آلود بهتر بودند.
در این زمان، اسب های سم دار فقط بخش کوچکی از گروه بزرگتر و بسیار متنوع اسب ها را تشکیل می دادند بیشتر آن ها سه انگشتی باقی ماندند.
طی ۱۰ میلیون سال بعدی، همچنان که تغییرات مهم آب و هوایی رخ داد اسب های سه انگشتی شروع به کاهش اندازه و تنوع کردند. آب و هوا خشک تر، سردتر و کمتر مساعد شد. زمانی که زمین های خشک جای جنگل های حاصل خیز را گرفت، اسب های سه انگشتی زیستگاه مطلوب خود را دائما در حال کاهش به سمت مناطق جنوبی یافتند.
اولین اسب شناخته شده، اوهیپوس (چپ) چهار انگشت داشت. اسب های باستانی پس از آن سه انگشت یا یک سم داشتند. اسب تک سم احتمالا به دلیل مزیت هایی که تغییر اقلیم و محیط برایش به وجود آورد غالب شد.
اسب های تک انگشتی، با آن قدرت بیشتر و پاهایی کارآمدتر، قلمرو بسیار پهناورتری برای انتخاب داشتند و رفتار چریدن آن ها، که علف های بهتر را در اولویت قرار می دادند، پیرو همین موضوع بود. در حالیکه دیگر گونه-های اسب به تدریج محو می شدند، تا یک میلیون سال پیش فقط اسب های سم دار باقی ماندند.
محققان در این مطالعه نتیجه گرفتند که اسب سم دار تکامل یافت، نه به دلیل اینکه اسب تک سم مزیت خاصی بر اسب سه انگشتی داشت، بلکه بخاطر اینکه تغییر اقلیم، محیطی پدید آورد که به این اسب اجازه می داد با کارآمدی حرکت خودکه از قبل در آن شکل گرفته بود، از طیف وسیع تری از چراگاه ها بهره ببرد.
دیدگاه آن ها این است که سم در کنار پای برتر، اسب سم دار را به پیمودن مسافت های بیشتر ترغیب کرد. این توانایی در گشتن و وابستگی به علف به عنوان منبع غذا ناگریز به آن ها کمک کرد تا زنده بمانند در حالی که دیگر گونه ها منقرض شدند.
.png)
.png)
.png)
